OP AUDIENTIE BIJ PAVAROTTI

'Ik heb het voor elkaar', gilde ik enthousiast door de kier van de badkamerdeur.

'Cosa?', mijn vriend Nicola stond te douchen, hij begreep in eerste instantie niet wat ik bedoelde.

Ik stormde de badkamer binnen waarop de warme damp mij om de oren sloeg. 

'Als eerste cameraploeg ter wereld mogen we het huis van Pavarotti in!'

Twee maanden eerder had ik het Nederlandse produktiehuis Simpelmedia voorgesteld om voor de serie 'Vive la Frans' van Frans Bauer een item te produceren over de beroemdste Italiaanse tenor allertijden.

Ik schatte in dat ik Frans als muzikant en Pavarotti-fan, geen mooiere verassing kon doen. 

'Maar daar is nog nooit een ploeg binnen geweest, gaat jou dat wel lukken dan?', vroeg de produktieleider terecht in het bijzijn van de regisseur.

'Tuurlijk', blufte ik. Niets was zeker, maar ik had een slim plan en een belangrijk kontakt, in Italie kom je nergens zonder de juiste connecties.

De uitwerking bleek lastiger dan ik had verwacht en er ging meer tijd overheen dan ik mij eigenlijk kon permitteren, want op het moment dat de Nederlandse ENG ploeg richting Italie reed, had ik nog steeds geen bevestiging op zak!

Ondanks het feit dat ik het risico liep nee op mijn request te krijgen, drukte ik de Nederlandse produktie op het hart zich te berusten in mijn kunnen. Dit soort, op papier onmogelijke uitdagingen, lukken mij namelijk, bijna, altijd.

Portretten van Vasco Rossi en Sofia Loren

Twee jaar eerder werd mijn serie van pop-art portretten over Italiaanse iconen uit de wereld van muziek, wetenschap, politiek en cinema ten toon gesteld in een expositie zaal aan het Dom plein van Parma. Met mijn serie 'Legends' wilde ik, in de moderne tijd van vervlakking, waarin het sterrendom gedomineerd wordt door wannabe's, vloggers en trendsetters, een eerbetoon leveren aan die personages die in het heden en het verleden een werkelijke bijdrage leveren aan de Italiaanse cultuur.

Rondom de opening was veel publiciteit geweest. Uiteraard met veel vrienden en collega's present, maar ook van buitenaf, bleek er een gezond, drukke belangstelling op de eerste dag van mijn tentoonstelling.

Eèn van mijn werken betrof een portret van Pavarotti, digitaal bewerkt en afgedrukt in een compositie die wat mij betreft duidelijk refereert aan mijn Nederlandse afkomst. Met de kleuren uit het secondaire palet had ik een knipoog naar Piet Mondriaan snel gemaakt. Dat portret van 'Pavarotti' had als poster door de hele stad gehangen ter promotie.

Mijn dierbare vriend Giuseppe, een opera liefhebber pur sang had buiten mijn weten om de personal assistant van Pavarotti, uitgenodigd voor de opening. De tenor was inmiddels 6 jaar overleden, maar Francesca werkte nog steeds voor Nicoletta Mantovani, de weduwe van Luciano.

Zo leerde ik dus de vrouw kennen die de laatste 15 levensjaren aan de zijde van de living legend, had gewerkt. Uiteraard was ik vereerd te horen dat mijn werk haar emotioneerde.

Paus Johannes Paulus II

Pavarotti komt (of zeg je kwam?) uit Modena, dat ligt op steenworp afstand van Parma. Zijn huis heb ik regelmatig van buitenaf bewonderd op weg naar het historisch centrum van de 'aceto balsamico'-stad. Veel bijzondere verhalen doen in onze omgeving de ronde over hem. Uiteraard heb ik verschillende kunnen checken bij Francesca. Bijzonder om ze uit eerste hand te horen!

Wij weten natuurlijk allemaal wie Pavarotti is, maar niet iedereen, of de meesten van ons eigenlijk niet, is een opera fanaat. Dus toch even een paar leuke weetjes over hem.

De eerste tenor in de geschiedenis die opera dichter bij het 'gewone' volk wist te brengen door zijn overstap naar populaire muziek. Meer dan een overstap was het eigenlijk een crossover die leidde tot een enorm commercieel succes. Overigens niet alleen ten behoeve van zijn eigen portemonnee. Vaak verleende hij zijn medewerking aan events voor goede doelen. Pavarotti & Friends was daar de bekendste van, door hem zelf geinitieerd al vroeg in de jaren '90. Mede dankzij de samenwerking met artiesten als Bono Vox, U2, Sting, Bob Geldof, Andrea Bocelli, Bryan Adams, Liza Minnelli, Elton John, Eric Clapton, Natalie Cole, Stevie Wonder, Lionel Richie en Joe Cocker genereerde Luciano wereldwijd veel media aandacht en dus geld. Naast dit initiatief konden het internationale Rode Kruis en verschillende vluchtelingen projekten rekenen op zijn inmense steun.

Luciano begon zijn carriere in 1961 en werd bekend om zijn warme- en kwalitatief exceptionele- stemgeluid dat hij, als eerste tenor ter wereld, in eigen beheer op de plaat zette. Mede dankzij de opnames van die individuele aria's werd hij snel wereldberoemd en vestigde zijn naam voorgoed bovenaan de ranglijst van de beste tenoren van de 20ste eeuw.

Zijn laatste optreden vond plaats tijdens 'mijn' Olympische Winterspelen' in Turijn, waar ik in mijn vorige blog over schreef. "Nessun dorma" … Niemand slaapt. Inmiddels rust zijn stem voor eeuwig, maar houden zijn bekendste werken als la Bohème, Tosca en Lady Butterfly van de componist Pucini, de herinnering aan zijn stemgeluid levend. Op 6 september 2007 overleed hij aan de gevolgen van alvlees klier kanker.

Briscola!

Wat niet veel mensen weten is dat hij een fervent kaartspeler was. Zò gedreven dat hij meer dan vaak zijn vrienden van nota bene de lagere school meenam op toernee! Onvoorstelbaar, maar voordat Pavarotti op plekken als de Royal Albert Hall in New York het toneel opging vermaakte hij zich backstage, met zijn hartsvrienden, middels een kaartspelletje dat in het Italiaans 'briscola' heet. Een troefspel als manillen of belot.

Werkelijk een ongelooflijk contrast tussen de grandeur van een performance op het wereldtoneel en het onschuldige vermaak achter de schermen. Gedurende een voorstelling wisselde hij die aktiviteiten zonder enig probleem met elkaar af. De ene minuut galmde zijn magistrale stem door de beroemdste operahuizen ter wereld (waar het aanwezige publiek honderden euros betaalden om hem 'live' te aanschouwen) terwijl hij een minuut later met zijn maatjes van weleer, aan een speciaal overgevlogen houten tafel, ja die uit zijn jeugd, een simpel kaartspelletje speelde.

Francesca was daar zelf vaak getuige van geweest. Haar mooie verhalen wekten vaak onze verbazing. Maargoed, met haar in gedachten deed ik dus mijn belofte aan het produktie bedrijf van Frans Bauer. Tijdens een eerste telefoontje vroeg zij mij direkt een mail met uitleg over het programma, over de persoon Frans en over onze intenties met het te draaien item.

Mijn 'geluk' was dat zij op dat moment uiterst druk was met de laatste voorbereidingen van de openstelling van de privé vertrekken van Pavarotti. Het tweede huis op het platteland zou een museum worden om zo de grote schare fans de kans te geven dichter bij hun held te komen dan ooit te voren. Ik noem het een geluk, want het 'heiligdom' zou eindelijk toegangkelijk worden, dus ook voor een televisieploeg die publiciteit genereerde, redeneerde ik.

Het bleek echter een ongeluk, want met zoveel druk op de openingsdata kwam Francesca om in het werk... en vergat mij gewoon!

Over de kanalen van Venetie met Frans Bauer

Terwijl ik op een uiterst zonnige dag met de crew van Frans het prachtige Venetie op een gehuurde boot doorkruistte, was ik nog immer aan het wachten op een definitief ok van haar. Toch wat ongerust belde ik haar. Zij bekende mij dat het haar tot dan toe totaal ontschoten was en zou zo snel mogelijk met de weduwe van Pavarotti overleggen.

'Zij is er nooit en ik wil het liever persoonlijk met haar bespreken, dat werkt het beste'. Francesca had niet zo'n goeie band met Nicoletta, waarvan de geruchten gaan dat zij privè een feeks is.

Ik antwoordde dat ik haar begreep, maar dat die tijd er niet was. Mijn regisseur vroeg, zo kort voor opname, terecht om uitsluitsel. Uiteindelijk zwichtte Francesca voor mijn betoog en zei dat we die donderdagmiddag van harte welkom waren.

Opgelucht en alsof het mij geen enkele moeite had gekost (als producer wil je namelijk nooit jouw geleden stress overdragen bij de rest van de crew) meldde ik dat alles in kannen en kruiken was. Iedereen superblij!

Frans Bauer in het Ferrari museum

Die donderdagochtend bezochten wij het Ferrari museum en middels een bevriendde Ferrari-eigenaar had ik geregeld dat Frans daarna in een knalrode, open Ferrari naar het huis van Pavarotti kon rijden dat op nog geen tien minuten afstand lag.

Mooie beelden door de omgeving van de provincie Modena.

Stoer in de Ferrari richting het huis van Pavarotti

Als gewoonlijk reed ik voor de ploeg uit naar de lokatie. Meestal neem ik die voorsprong om voor aankomst van de presentator te checken of alles is geregeld zoals afgesproken, zodat de crew bij aankomst dirket kan draaien.

Ik gaf Francesca een zoen, maar merkte direkt de angstige blik in haar ogen op.

'Ho un problema grande Pascal', zei ze op laag volume alsof iemand ons afluisterde.

Wij bevonden ons in het deel van het landhuis waar 100 jaar eerder waarschijnlijk de paarden op stal stonden, dus haar woorden galmden, ondanks het gefluister, toch door de ruimte.

Zij schrok er zelf van.

'Cosa c'è', ik wilde weten wat er aan de hand was. Waarom keek ze zo bezorgd?

'Nicoletta is vanochtend onverwacht aangekomen', siste Francesca in mijn oor, 'normaal komt ze nooit en àls zij komt laat zij dat op zijn minst één dag van te voren weten. Vandaag is Nicoletta zonder enige aankondiging komen kijken hoe de voorbereidingen van de opening voor het museum verlopen'

Het huis van Pavarotti 'in campagna'.

Ik snapte niet waarom dat een probleem was en ik vroeg haar daarna: 'E quindi?'

Het hoge woord kwam er snel uit. Francesca had mij twee dagen eerder de toestemming gegeven, maar dat nooit meer gemeld aan de weduwe. Het vooruitzicht dat Nicoletta binnen een kwartier oog in oog zou staan met een cameraploeg uit Nederland maakte dat Francesca stond te freaken.

'Ik heb eigenlijk helemaal geen bevoegdheid om dit soort dingen goed te keuren en te beslissen.'

Ik liet merken dat ik dat niet zo'n slimme aktie vond, waarop zij mij ervan probeerde te overtuigen van alles af te zien.

'Sorry hoor Francesca, maar dat kan echt niet. Over enkele ogenblikken staan èn de presentator èn de regisseur èn de cameraman èn geluid op de stoep en nu vraag je mij daar vanaf te zien?'

'Si, hai raggione, scusami'.

Gelukkig begreep ze dat ze mij niet kon wegsturen, maar voegde er aan toe: 'Als dit mij mijn baan kost is het jouw schuld'.

Voordat ik daar, verbaasd en oneens, op kon antwoorden hoorden we het onmiskenbaar zware gebrul van een Ferrari. Wij draaiden ons om en zagen hoe de broer van Frans wat onbehendig de oprijlaan opreed en bijna een struik meenam. Achter hem een pickup met cameraman en geluid en daarachter de regiewagen. Het leek de Flodder-familie wel.

In de werkkamer van Luciano ligt ook zijn bekende Panama-hoedje

Ik sprintte in hun richting en gebood iedereen vooral niet verder te rijden. De regisseur stapte uit en bij het zien van mijn stresshoofd (ik kon het die keer niet verbergen) vroeg hij waarom ik zo fel was.

Snel legde ik de situatie uit en dat we dus heel snel en efficient moesten werken, omdat we ieder moment van het erf afgestuurd konden worden. Ik wees naar het restaurant waar de weduwe Nicoletta niets vermoendend van een waarschijnlijk heerlijke, rustige lunch genoot.

Ik liep terug naar Francesca die duidelijk bang was dat het geluid van de Ferrari 'slapende honden' had wakker gemaakt. Maar de deur van het restaurant achter in de tuin bleef dicht dus konden wij snel aan de slag. 'Veloce veloce', blaasde Francesca in mijn oor.

Frans en zijn broer die van niets wisten wachelden inmiddels op hun dooie gemakje richting Francesca om haar te begroetten. Francesca wachtte hun toenadering niet af, draaide zich om en

liep gehaast het kantoor in. Frans stond met een uitgestrekte hand.

'Ze is heel druk'. Ik loog niet...

De vleugel waaraan Pavarotti zichzelf muzikaal begeleidde 

Je moet weten dat wij (bij tv) een presentator niet altijd van alles op de hoogte stellen, omdat dat zijn humeur èn zijn prestatie kan verstoren. Frans keek mij dus verbaasd aan, maar ik gaf geen uitleg.

Wanneer je de aflevering terug kijkt op onderstaande link zie je dat Frans onmiskenbaar onder de indruk is wanneer hij het huis betreedt. Een mooi, ontroerend plaatje. Ineens staat hij oog in oog met de Steinway vleugel, ooit bespeeld door zijn idool. Uiteraard is dat de goden verzoeken. Het duurt dan ook maar luttele seconden voor hij met zijn vingers voorzichtig de toetsen beroerd. Begrijpelijk.

Maar wat je niet ziet is hoe Francesca vanuit het kantoor het huis binnen sprint om mij en de regisseur te manen Frans te doen stoppen.

'Stop. Stop! Non è possibile! Non si puo toccare niente!'

Er stonden inderdaad oevral bordjes ''NON TOCCARE'', maar een professionele muzikant die even een riedeltje speelt vraagt niet om zo'n overdreven reaktie. Pavarotti een legend zeker, maar een piano, ook al was die van Luciano, lijdt niet onder een aantal welgespeelde noten.

Snel had ik de regisseur ervan overtuigd dat een tweede 'misstap' van Frans het afbreken van de opnames door Francesca kon betekenen en maande hem snel door te gaan met een rondje door de andere ruimtes in het huis.

Ik draaide mij naar Francesca die inmiddels zweetdruppels op haar voorhoofd had staan.

'Nu zul je zien dan Nicoletta de piano heeft gehoord!'

Ik legde mijn arm op haar schouder: 'Nee joh het komt allemaal goed' en duwde haar langzaam naar buiten, weg van de crew.

De bekende Hawaii print shirts waarin Luciano zich graag kleedde

Met Francesca op afstand kon de ploeg het item snel afdraaien.

Een knipoog van mij werd beantwoord door een knik van de regisseur die wist wat hem te doen stond. 

Eenmaal buiten met haar duurde het nog geen tien minuten voor wij zagen hoe, op zo'n honderd meter afstand Nicoletta het restaurant uit kwam lopen. Heel rustig, zij had duidelijk geen enkel benul en de klanken van de piano zeker niet gehoord.

Nog geen splitsecond later werd Frans zo'n beetje door de regisseur naar buiten geduwd en stond ineens naast mij.

Hij keek vertwijfeld over zijn schouder naar de crew: 'Nou jongens het staat er ineens allemaal wel heel snel op, zullen we nog een rondje door het huis lopen ik heb het gevoel dat er vast nog wel iets te draaien is wat we zijn vergeten.

Achter Frans maakte ik richting de regisseur een gebaar van het mes op de keel en knikte overdreven in de richting van het restaurant. Hij zag Nicoletta in de verte, pakte het statief dat nog tegen de muur stond en gaf Francesca snel een hand: 'Grazie mille'.

Naar Frans: 'Kom op we moeten, we zijn al te laat voor de volgende afspraak.' Hij pakte hem bij de hand en sleepte hem richting de Ferrari.

Frans kreeg weer de kans niet om Francesca een hand te geven. Daar was ik blij om, want dan had hij Nicoletta zeker in zijn vizier gekregen. De weduwe kwam namelijk gevaarlijk dichtbij. Frans zou haar zeker herkend hebben en zich hebben voorgesteld als die presentator uit Nederland.

Francesca stond inmiddels in haar broek te pissen van de angst en gebaarde mij de crew zo snel mogelijk te volgen. Zonder een zoen liep zij de tuin in, om Nicoletta op gepastte afstand te misleiden.

Als familie Flodder waren we gekomen en in die zelfde stijl haastten wij ons het landgoed ook weer af. Wij reden naar de openbare begraafplaats van het dorp waar de maestro is bijgezet in het familiegraf.

Een tombe boven de grond waar de kisten van de overledenen in de lengte worden bijgezet. De omvang van de wereldster was echter van dien aard dat hij als enige horizontaal dwars is bijgezet. Indrukwekkend wanneer je ziet dat daar ook twee van zijn kinderen liggen. Eentje zelfs zonder data...

Je staat oog in oog met zijn eenvoud. Pavarotti heeft nooit gepretendeerd anders te zijn dan de rest, ondanks zijn wereldfaam bleef hij die jongen uit het dorp. Zoals hij zich tijdens zijn leven bleef omringen met de vrienden van vroeger, heeft hij voor zijn laatste rustplaats ook een plek gekozen tussen normale stervelingen.

Zo werd een hectische dag in alle rust afgesloten. Ik denk overigens niet dat er voorlopig een ander camerateam de toegang krijgt tot het landhuis. Dus een beetje trots ben ik, toch, wel!

OP ONDERSTAANDE LINK KUN JE DEZE AFEVERING, WAARIN FRANS OOK VERONA BEZOEKT, TERUGZIEN

http://www.uitzendinggemist.net/aflevering/340699/Vive_La_Frans.html