Mannen in het wild

 Leestijd: 4 minuten

– een kijkje achter de schermen van een nieuw Nederlands televisieprogramma

‘Mannen in het wild’, dat klinkt uitdagend en uit mijn mond heeft deze titel zelfs een erotisch tintje. Helaas of, wellicht gelukkig, niets van dat laatste.

Het is de titel van een nieuw televisieprogramma dat vanaf 5 september op NPO1 wordt uigezonden.

De afgelopen maanden ben ik druk geweest met de produktie van dit kompleet nieuwe format waarin zes Nederlandse mannen hun huis, werk en familie achterlaten om, ver van de bewoonde wereld tot zichzelf te komen.

Veel mensen, van laten we zeggen, boven de 35, herkennen waarschijnlijk het moment dat de gedachte je bekruipt: ‘Is dit het nou?’

Of zij vragen zich af: ‘Waar doe ik het allemaal voor?’

Noem het een midlife crisis of simpelweg een break. Even stil staan om vanaf een afstandje kritisch naar je eigen leven kijken. De één vindt zelf een oplossing op zijn vragen. De ander heeft een steuntje in de rug nodig om het antwoord te vinden.

De EO, van oorsprong een omroep die met haar programma’s graag de verdieping zoekt, heeft daar nu een, wat mij betreft, mooie en integere reeks uitzendingen over gemaakt.

Hier, bij mij, in Italie.

Uiteraard ga ik niet verklappen wat de zes mannen allemaal is overkomen, maar ik realiseerde mij dat het alweer een tijdje geleden is dat ik jullie een kijkje gaf achter de schermen van een, in dit geval, complexe televisieproduktie op lokatie.

Voor mijn werk kom ik op plekken die alleen met de leukste vervoersmiddelen bereikbaar zijn

Tuurlijk, hartstikke leuk bedacht, om met zes mannen terug de keren naar de roots van ons bestaan.

De ongerepte natuur in. Zonder gas, water en electriciteit, ergens op 1700 meter hoogte, in de Italiaanse Alpen, overleven en graven naar een antwoord op de vraag: ‘Wie ben ik?’

Dat kan mooie televisie opleveren, maar, eh, de crew, die is niet op zoek naar zichzelf en wil na een lange draaidag meestal direkt genieten van een warme hap, een warme douche een warm bed.

Dus, hoe ga je dat regelen, in the middle of nowhere?

Dat was dus mìjn uitdaging, daar boven op die berg.

De crew loopt de hele dag berg op en berg af. Met zwaar equipment is dat reuze vermoeiend

Zo ver van de bewoonde wereld, bedacht ik in eerste instantie dat het een goed idee zou zijn een groot tentenkamp te bouwen voor de televisieploeg, een paar honderd meter van de set. Eén grote militaire tent waar gekookt kon worden en waar de crewleden konden vergaderen.

Daar omheen acht tweepersoons tenten, waar de technici, producers en verslaggevers twee aan twee konden slapen. In een oude baita (zo’n typisch berghuisje van een paar gestapelde stenen) zouden we een douche kunnen installeren.

Spartaans, ja, maar er waren weinig andere mogelijkheden voor handen. Vanaf de filmlokatie alleen al was het twintig minuten lopen naar een plek waar je met de auto kon komen. Het dorpje, diep in het ‘Valsesia’ dal, was met nog eens een half uur rijden ook geen optie.

Alagna - beroemd ski oord op een half uurtje rijden van onze lokatie

Ik herinner mij een dag ergens begin mei. De eerste opnamedag kwam alsmaar dichterbij. Halverwege juni, was hij gepland. Door hevige sneeuwval en lawinegevaar was het weggetje, dat vol haarspeldbochten vanuit het verlaten dal omhoog kroop, nog steeds verboden terrein. Anders dan ‘van horen zeggen’ had ik de werkelijke opnamelokatie nog helemaal niet met eigen ogen gezien. Laat staan de plek die ik op de kaart had uitgekozen voor ons tentenkamp!

Tot ver in het voorjaar bleef het ijskoud en regenachtig. Een onrustig gevoel maakte zich meester van mijn onderbuik. Zo kon ik niet produceren. Ik sliep er niet van. Een belangrijk deel van mijn werk bestaat uit het vooraf uitsluiten van mogelijke problemen die de voortgang van de opnames kunnen verstoren. Als ik die berg niet persoonlijk kon bezichtigen dan kon ik ook de risico’s niet inschatten.

Met de uiterst slechte weersvoorspellingen stapelden die risico’s zich wat mij betreft alleen maar op.

In overleg met de Nederlandse produktie maatschappij besloot ik dat we de crew niet in tentjes op een mogelijk winderige, vochtige plek konden laten slapen. We wisten immers niet tot wanneer de kou en de hoosbuien zouden aanhouden.

We leefden ruim een week letterlijk 'boven de wolken'  

Ik moest met een gedegen plan B op de proppen komen. Noodgedwongen voorzag dat plan dat de crew op een grotere afstand, maar met een heus dak boven het hoofd, zou overnachten. Ik had ‘geluk’. Er bleek een herberg beschikbaar aan de andere kant van de berg. Daar waren twee slaapkamers met in totaal 5 stapelbedden. Prima, genoeg voor vier vrouwen en zes mannen. Eén badkamertje met douche en toilet en buitenom toegang tot een gezamelijke ruimte waar zich een openhaard en een bar bevond.  Als kers op de taart werd mij telefonisch verzekerd dat de Siciliaanse eigenaresse ontbijt, lunch en dinner voor ons zou verzorgen. Hoog, maar droog concludeerde ik enthousiast.

Op de foto met de Armando e Graziana, uitbaters van de herberg - juni 2019-

Met minder dan een maand te gaan tot de eerste opnamedag kwamen de weergoden eindelijk tot rust. Ik vertrok voor een eerste lokatie bezoek. Nog steeds was het fris, maar zonnig en droog. Twee ervaren bergwandelaars namen mij mee in hun kielzog. In een 4x4 terreinwagen reden we vanuit het dal naar de herberg. Die was makkelijk bereikbaar, ook met een gewone auto, dus een prima lokatie voor de crew. Check!

Echter van de herberg naar de draailokatie bleek die jeep geen overbodige luxe. Zonder vangrails en met hier en daar honderden meters afgrond dicht onder mijn raampje, sloeg mij hartslag af en toe even over. 

Eenmaal boven op een winderige berghoek, die de locals aanduiden met de naam ‘Pizzo’, was het uitzicht adembenemend. Ik was echter gelijk tevreden dat ik een week eerder had afgezien van een tentenkamp op die plek, waar weer en wind vrij spel hadden.

Ik volgde mijn begeleiders die in vlotte pas een behoorlijk steil bergpad insloegen. Eén van hen was met zijn zestig lentes flink wat ouder dan ik, maar hij had een betere conditie. Dat pad was duidelijk peanuts voor hem. Na jaren als expeditieleider in de Himalaya drentelde hij als een soort van jonge ‘Peter’ (van Heidi) voor mij de berg af. Na honderd meter had ik mijn tong al onder mijn zolen hangen en ademde zwaar. Het zuurstof gebrek op die hoogte was voor mij al een handicap. Klik op de video hieronder en zie hoe ik moet afzien....

Maar, de wandeling was de moeite meer dan waard. Twintig minuten later lag een verscholen paradijs op aarde voor mij. Drie kleine, bewoonbare baita’s en een waterbron . Niets meer, niets minder. Puur natuur met een uitzicht van 180graden over de besneeuwde Alpentoppen. Hier zouden de mannen, die inmiddels voor het programma waren gecast, in alle rust tot zichzelf kunnen komen. Koudwaterdouchen, ademhalingsoefeningen, vuur maken, een dag en een nacht in totale afzondering overleven in een eigen gebouwde hut, maar ook zwaardere fysieke uitdagingen als abseilen (rotsklimmen),  schapen hoeden, paarden drijven en koeien melken, noem maar op….

Geen gas, geen leidingwater en geen electriciteit, wel een adembenemend uitzicht

Onder leiding van een Nederlandse arts, tevens eigenaar van de lokatie èn therapeut, boden wij de mannen op die lokatie, letterlijk ‘tussen hemel en aarde’, de handvaten om in een week, zonder enig contact met de buitenwereld, tot zichzelf te komen en zich te onderwerpen aan de vraag: ‘Wie ben ik en wat wil ik?’

Geen isolatie op de slaapzolder....zon, weer en wind dringen zonder problemen door het dak en de spleten in de muur

Terug, thuis, in Parma, was er veel werk aan de winkel. Als lokatie producer zorg ik ervoor dat de opnames bij wijze van spreken direkt na de landing van de crew kunnen beginnen. Denk aan draaivergunningen aanvragen, afzetten van openbare plekken door de politie, het regelen van autohuur of taxibussen en het reserveren van overnachtingen (in dit geval in verschillende hotels, omdat de kandidaten elkaar tot vlak voor de opnames niet mochten zien).

Voordat de deelnemers de verlaten berg opgingen zouden zij eerst, in het kleine daldorpje Rassa, de arts ontmoeten en al hun telefoons, laptops en wat al niet meer inleveren. Wanneer je zo'n klein dorpje, waar amper honderd mensen wonen, als backdrop kiest voor je opnames moet je de bevolking goed inlichten. Een groep van zo'n 25 personen en 8 wagens maakt indruk. Meestal maak ik dus een afspraak met de burgemeester om persoonlijk uit te leggen wat onze aktiviteiten inhouden. Ik onderhoud goede kontakten met de politie, leden van het gemeentebestuur en niet te vergeten de direkt omwonenden. Goodwill kweken is belangrijk. Het helpt mij met name op momenten van onvoorziene gebeurtenissen. Op persoonlijke titel kan ik dan gunsten vragen die normalitair niet binnen een paar minuten zijn geregeld en veel bureaucratische rompslomp met zich meebrengen.

Rassa

Gelukkig regelde de Nederlandse arts op zijn berglokatie veel zelf voor de zes deelnemers. Ik deed mijn deel voor de crew. Daarnaast stortte ik mij op de broodnodige voorbereidingen voor de opnames van aflevering 1, die zouden plaatsvinden op een klein eilandje, San Giuglio. Deze lokatie, midden op het Lago Orto had ik een maand eerder al gevonden. De EO was het met mij eens dat het eiland in een omgeving vol Christelijke symboliek (er staan 99 kapelletjes rondom het meer en de 100ste op het eiland zelf) een mooie achtergrond vormde voor de aflevering waarin presentator Bert van Leeuwen de deelnemers aan elkaar voorstelt.

Vooral op dat magische eilandje kwam mijn pr-talent van pas. Een goede relatie met alle betrokkenen is van ‘levensbelang’. Daar waar maar 14 huizen staan en 1 klooster moet je het met niemand aan de stok krijgen. Gaat het fout met één, dan heb je binnen no time mot met iedereen.

Ik had een prachtige villa direkt aan het water weten te strikken. Daar zouden de deelnemers de eerste nacht doorbrengen. Samen koken en ontbijten om vervolgens verder te reizen, de bergen in. Naast de villa staat een indrukwekkend klooster, waar zeventig nonnen, in totale afzondering van de hedendaagse maatschappij, een terug getrokken bestaan leven. De EO was hier uiteraard heel blij mee. Een mooie metafoor en voorbeeld voor de mannen die, al was het maar voor tien dagen, vrij van telefoon, nieuws en andere denkbare moderne communicatie middelen in de bergen tot zichzelf werden terug geworpen.

Het bleek een schot in de roos. In aflevering één zal je vrij snel zien welke impact de leefwijze van die lieve nonnen op een aantal mannen heeft gehad.

Met deze bijzondere lokatie had ik mijzelf overigens wel een klein beetje in de vingers gesneden, want er was op San Giulio geen hotel voor de crew en geen supermarkt. Alles moest dus van het vaste land komen.

Ga er maar aanstaan. Tien personen crew, een presentator, een afgevaardigde van de EO, de eigenaar van het produktie bedrijf, iedereen moest op verschillende tijden van- en naar het eiland. Uiteraard moesten we ook al het technisch materiaal, het avondeten en het ontbijt voor de zes deelnemers op het eiland zien te krijgen. Tassen, koffers en wat al niet meer, werden op de dag van aankomst snel naar het eiland vervoerd voordat de opnames begonnen.

Het leven van een produktie manager op lokatie gaat niet van een leien dakje

De gemeentee bootjes gingen van negen uur ‘s ochtends tot zeven uur ‘s avonds op en neer tussen het haventje van Orta en de aanlegsteiger op San Giulio. De crew moest ‘s ochtends echter voor dag en dauw al op het eiland zijn en de opnames stonden tot laat in de avond gepland. Ook daar had ik gewiekst een oplossing voor gevonden. Tijdens mijn lokatiebezoek aan de villa had ik een klein motorbootje opgemerkt. Ik had niet veel tijd nodig de eigenaar van de villa over te halen om ons het bootje bij de huurprijs kado te doen.

Ik nam maar wat graag de tijd om iedereen even over te varen

Het enige restaurantje op het eiland bleek op onze opnamedag gesloten. Dat was voor mij een probleem omdat het wenselijk is dat de crew afzonderlijk eet van de deelnemers. Afgezien van het feit dat de villa geschikt was voor zes personen, niet voor twintig wil je als producer niet dat twee verschillende werelden, die van de deelnemers en die van de crew, teveel door elkaar gaan lopen.

Zo blijft de beleving voor de deelnemers zo authentiek mogelijk. Daarentegen is het voor de crew fijn om even te kunnen ‘spuien’ onder elkaar en te overleggen, want dat kan uiteraard niet in het bijzijn van de kandidaten. Uiteindelijk was de restauranthouder er wel voor te porren voor ons een uitzondering te maken. Met een vooraf afgesproken lunch- en diner ‘pakket’ werd het voor hem lucratief genoeg om de zaak speciaal voor ons te openen.

Piazza Motta, Orta

Op 17 juni zijn we met de opnames van de eerste aflevering begonnen. Op het meer. Eén voor één werden de mannen vanaf het plein in Orta door een speciaal geregelde, houten sloep naar het eiland gevaren, waar Bert van Leeuwen hun welkom heet. Onze drone-operator heeft vanuit de lucht de mooiste beelden gemaakt van het eiland die ik ooit heb gezien.

Vanaf dat moment was het een rollercoaster van gebeurtenissen waar ik zo drie blogs over kan volschrijven. Maar het is leuker als jullie eerst de serie bekijken. Dat kan dus vanaf donderdag 5 september op NPO1. Graag hoor ik wat jullie er van vinden. In de tussentijd publiceer ik hier wat beelden van achter de schermen….

Titel: ‘Televisieploeg, in het wild’

Crew en presentator in de achterbak!

Nu moeten wij zelf overleven, we blijven lachen!

MET DANK AAN EEN  F A N T A S T I S C H E  CREW,

omroep vereniging EO en produktiehuis ZODIAK

Oh.., Bert van Leeuwen wil nog heel even iets zeggen...